Hoe gaat het met uw skatecarrière? Gisteren kreeg ik die vraag. En ze hield me bezig. Want ik vraag het me ook af.
Begin dit jaar kocht ik in een impulsieve bui een longboard. Jaren lang was ik jaloers op mijn oudere broer en zijn skateboard, waar ik als kleine zus uiteraard niet mocht aankomen. ❌ Bovendien was ik nogal clichématig opgevoed. Meisjes doen dat niet. 👎🏻
En dus plande ik revolutie. Ik kocht mijn eerste longboard. Een vrouwenmodel. Mét groot hart erop. Uiteraard. 👌🏻😍 De meesten verliezen hun wilde haren met ouder worden, terwijl de mijne net in bloei staan. 👩🏻🎤
Maar bon. De vraag: Hoe zit het met mijn skatecarrière?
Ik deed een poging tot skaten in mijn living, met een put in de muur tot gevolg.
Instant begreep ik het advies van alle mama's aan hun kinderen: ☝🏻DOE DAT NIET IN HUIS.
Ik ontleende ook al het boek in de bib: Skateboarden. Dat boek (vanaf 11j) bleek véél te geavanceerd voor een leek als ik.
Sindsdien staat het board in mijn living en kijk ik er elke dag naar. Waarom nam ik intussen die plank nog niet onder de arm en trok ik naar buiten? Dat ik er eigenlijk zelf niet zoveel van begrijp. Ik voel een verlangen. Ik doe pogingen tot. En dan stopt het.
Onlangs was ik op bezoek bij een vriendin en tijdens een wandelingetje in het park kwamen we een kind van 10 tegen, vrolijk op haar skateboard. IK WAS JALOERS. Jaloers op een kind van 10. ZIJ kon het. Ik niet. 😤
Wie iets wil kunnen, moet er iets voor doen.
Ergens zocht ik onbewust excuses à volonté. Het weer zat niet mee. 't Is te warm. Te koud. Hier aan het park waar ik woon is het altijd te druk. Op de dijk aan zee is er geen leuning voor als ik val...
Bla.
Bla.
Bla.
Eén van mijn levensmotto's is: face your fears 👀
Het moment dat je toegeeft aan je angsten, is het moment dat je sterft.
En *newsflash*: Doodgaan doen we toch! Dus kan ik maar evengoed al die angsten recht in de ogen kijken en doen waar mijn hart zo naar verlangt.
Ik heb een innerlijk kind dat wel heel actief is en gehoord wil worden. Boordevol leven, avontuur, zottigheid en enthousiasme. Maar dat innerlijk kind in mij is soms té enthousiast. Dan schat ik zaken te optimistisch in. Dan zie ik geen gevaar meer… en dan word ik zélf het gevaar. En net daarin ligt mijn angst.
Dat innerlijk kind en die diepe hartsverlangens ❤️ mogen er precies maar gedoseerd uitkomen, wil ik mijn eigen vingers niet verbranden. Je angsten onder ogen komen? Ja! Jezelf in gevaar brengen? Neen, daarvoor eer ik het leven teveel.
Evenwicht vinden tussen je angsten onder ogen komen, je volledig geven in wat je doet en niet overslaan naar té enthousiast. Misschien is dat net wat dat skateboard me te leren heeft.
Balans.
En misschien. Heel misschien… Moet ik ook niet altijd alles alleen willen doen.
Misschien… zijn er ook mensen die les geven.
Hoe zit het met mijn skatecarrière?
Vrouw, 33j, zkt. skateboardleraar.
<3
Begin dit jaar kocht ik in een impulsieve bui een longboard. Jaren lang was ik jaloers op mijn oudere broer en zijn skateboard, waar ik als kleine zus uiteraard niet mocht aankomen. ❌ Bovendien was ik nogal clichématig opgevoed. Meisjes doen dat niet. 👎🏻
En dus plande ik revolutie. Ik kocht mijn eerste longboard. Een vrouwenmodel. Mét groot hart erop. Uiteraard. 👌🏻😍 De meesten verliezen hun wilde haren met ouder worden, terwijl de mijne net in bloei staan. 👩🏻🎤
Maar bon. De vraag: Hoe zit het met mijn skatecarrière?
Ik deed een poging tot skaten in mijn living, met een put in de muur tot gevolg.
Instant begreep ik het advies van alle mama's aan hun kinderen: ☝🏻DOE DAT NIET IN HUIS.
Ik ontleende ook al het boek in de bib: Skateboarden. Dat boek (vanaf 11j) bleek véél te geavanceerd voor een leek als ik.
Sindsdien staat het board in mijn living en kijk ik er elke dag naar. Waarom nam ik intussen die plank nog niet onder de arm en trok ik naar buiten? Dat ik er eigenlijk zelf niet zoveel van begrijp. Ik voel een verlangen. Ik doe pogingen tot. En dan stopt het.
Onlangs was ik op bezoek bij een vriendin en tijdens een wandelingetje in het park kwamen we een kind van 10 tegen, vrolijk op haar skateboard. IK WAS JALOERS. Jaloers op een kind van 10. ZIJ kon het. Ik niet. 😤
Wie iets wil kunnen, moet er iets voor doen.
Ergens zocht ik onbewust excuses à volonté. Het weer zat niet mee. 't Is te warm. Te koud. Hier aan het park waar ik woon is het altijd te druk. Op de dijk aan zee is er geen leuning voor als ik val...
Bla.
Bla.
Bla.
Eén van mijn levensmotto's is: face your fears 👀
Het moment dat je toegeeft aan je angsten, is het moment dat je sterft.
En *newsflash*: Doodgaan doen we toch! Dus kan ik maar evengoed al die angsten recht in de ogen kijken en doen waar mijn hart zo naar verlangt.
Ik heb een innerlijk kind dat wel heel actief is en gehoord wil worden. Boordevol leven, avontuur, zottigheid en enthousiasme. Maar dat innerlijk kind in mij is soms té enthousiast. Dan schat ik zaken te optimistisch in. Dan zie ik geen gevaar meer… en dan word ik zélf het gevaar. En net daarin ligt mijn angst.
Dat innerlijk kind en die diepe hartsverlangens ❤️ mogen er precies maar gedoseerd uitkomen, wil ik mijn eigen vingers niet verbranden. Je angsten onder ogen komen? Ja! Jezelf in gevaar brengen? Neen, daarvoor eer ik het leven teveel.
Evenwicht vinden tussen je angsten onder ogen komen, je volledig geven in wat je doet en niet overslaan naar té enthousiast. Misschien is dat net wat dat skateboard me te leren heeft.
Balans.
En misschien. Heel misschien… Moet ik ook niet altijd alles alleen willen doen.
Misschien… zijn er ook mensen die les geven.
Hoe zit het met mijn skatecarrière?
Vrouw, 33j, zkt. skateboardleraar.
<3
