Deze ochtend hield ik een paar seconden halt aan de grijze dubbele deur die toegang geeft tot mijn werkplek. Al ben ik thuis van zondagavond, deze ochtend kwart voor 9 drong het pas écht tot me door.
Dit is het dan. De eerste werkdag na een Argentijns avontuur en eetfestijn van drie en een halve week. De grootste cultuurshock krijg ik altijd bij het thuiskomen. Dan kijk je vanop afstand als een toerist naar ons eigen Belgische leventje.
Eerder deze week vielen me onze Belgische grijze tonen ontzettend op. Effen grijs. Geen vijftig tinten in de wolken, maar enkel een monotone laag aan de hemel tot zover mijn blik kan kijken. Het is alsof de grijze wolk weerspiegeld wordt in de meeste gebouwen en jammergenoeg ook in de meerderheid van de blikken van mensen.
Een kleine maand lang zag ik onvatbare landschappen voorbijglijden, verlegde ik mijn (hoogtevrees)grenzen, daagde ik mijn lichaam uit met eindeloos lijkende wandelingen en fietstochten en ter compensatie at en dronk ik alsof ik in de zevende hemel was beland.
Kortom, ik hoef je niet uit te leggen dat het zien van die grijze dubbele deur een harde noot om kraken was.
Het Argentijnse leven liet wat souvenirs achter op mijn lichaam. De haren iets blonder, gezicht opvallend bruiner. De zon gaf me het lichaam van een wielrennersvrouw. Het is duidelijk dat short, topje en uiterst elegante trekkerssandalen mijn favoriete kledingitems waren.
Verdikt?
Plus 1 kg, na het aftrekken van die extra kilo olifantenpoten opgelopen tijdens het vliegtuigzitten.
Als je het mij vraagt best oké na zo'n tijd door te brengen in het land van steak, wijn, empanadas* en dulce de leche*.
De rugzak had er meer last van. De weegschaal gaf in de hoofdstad van de tango een +3,5 kg aan. Vreemd, want zoveel extra's had ik niet mee. Mijn souvenirspeurtochten zijn persoonlijk en functioneel. Ik hou het liever op een beperkte selectie bruikbare souvenirs. Potentiële kerstcadeaus.
Thuisblijvers die verwachten dat je vanallesennogwat meebrengt, laat ik graag op hun honger zitten. Geef toe, wat ben je met een postuurke of sleutelhanger van een land waar je niet geweest bent en waar je dus geen emotionele waarde aan kunt hechten? Voor de ontvanger toch niet veel meer dan een zoveelste extra last op de kast om het stof af te doen?
Mijn beste souvenir is er eentje voor mijzelf. Het weegt net geen kilo en ik kocht het in één van de mooiste boekenwinkels van het land.
De kassierster heeft het liggen, de moeder van de kassierster heeft het en het ligt ook ergens in de keukenkast van grootmoeder-kassierster.
El gran libro de Doña Petrona. De Argentijnse vrouw die haar volk leerde koken. Noem het gerust de Argentijnse versie van "Ons kookboek". The best of culinair Argentinië in een boek. Uiteindelijk niet enkel een souvenir voor mijzelf. Want ik laat die thuisblijvers toch niet graag te lang op hun honger zitten.
Voor ik het vergeet, er prijkt een nieuwe bagde op mijn winterjas: i love asado*. Kwestie van onze Belgische grijstinten te doorbreken...
*Empanadas: gevulde deegflapjes
*Dulce de leche: caramelachtige stroop op basis van melk
*Asado: een Argentijnse barbecue, noem het gerust een feestmaal!
Dit is het dan. De eerste werkdag na een Argentijns avontuur en eetfestijn van drie en een halve week. De grootste cultuurshock krijg ik altijd bij het thuiskomen. Dan kijk je vanop afstand als een toerist naar ons eigen Belgische leventje.
Eerder deze week vielen me onze Belgische grijze tonen ontzettend op. Effen grijs. Geen vijftig tinten in de wolken, maar enkel een monotone laag aan de hemel tot zover mijn blik kan kijken. Het is alsof de grijze wolk weerspiegeld wordt in de meeste gebouwen en jammergenoeg ook in de meerderheid van de blikken van mensen.
Een kleine maand lang zag ik onvatbare landschappen voorbijglijden, verlegde ik mijn (hoogtevrees)grenzen, daagde ik mijn lichaam uit met eindeloos lijkende wandelingen en fietstochten en ter compensatie at en dronk ik alsof ik in de zevende hemel was beland.
Kortom, ik hoef je niet uit te leggen dat het zien van die grijze dubbele deur een harde noot om kraken was.
Het Argentijnse leven liet wat souvenirs achter op mijn lichaam. De haren iets blonder, gezicht opvallend bruiner. De zon gaf me het lichaam van een wielrennersvrouw. Het is duidelijk dat short, topje en uiterst elegante trekkerssandalen mijn favoriete kledingitems waren.
Verdikt?
Plus 1 kg, na het aftrekken van die extra kilo olifantenpoten opgelopen tijdens het vliegtuigzitten.
Als je het mij vraagt best oké na zo'n tijd door te brengen in het land van steak, wijn, empanadas* en dulce de leche*.
De rugzak had er meer last van. De weegschaal gaf in de hoofdstad van de tango een +3,5 kg aan. Vreemd, want zoveel extra's had ik niet mee. Mijn souvenirspeurtochten zijn persoonlijk en functioneel. Ik hou het liever op een beperkte selectie bruikbare souvenirs. Potentiële kerstcadeaus.
Thuisblijvers die verwachten dat je vanallesennogwat meebrengt, laat ik graag op hun honger zitten. Geef toe, wat ben je met een postuurke of sleutelhanger van een land waar je niet geweest bent en waar je dus geen emotionele waarde aan kunt hechten? Voor de ontvanger toch niet veel meer dan een zoveelste extra last op de kast om het stof af te doen?
Mijn beste souvenir is er eentje voor mijzelf. Het weegt net geen kilo en ik kocht het in één van de mooiste boekenwinkels van het land.
De kassierster heeft het liggen, de moeder van de kassierster heeft het en het ligt ook ergens in de keukenkast van grootmoeder-kassierster.
El gran libro de Doña Petrona. De Argentijnse vrouw die haar volk leerde koken. Noem het gerust de Argentijnse versie van "Ons kookboek". The best of culinair Argentinië in een boek. Uiteindelijk niet enkel een souvenir voor mijzelf. Want ik laat die thuisblijvers toch niet graag te lang op hun honger zitten.
Voor ik het vergeet, er prijkt een nieuwe bagde op mijn winterjas: i love asado*. Kwestie van onze Belgische grijstinten te doorbreken...
*Empanadas: gevulde deegflapjes
*Dulce de leche: caramelachtige stroop op basis van melk
*Asado: een Argentijnse barbecue, noem het gerust een feestmaal!