Takke takke takketak takke.
Ik zit hier aan mijn bureautafel lustig te typen.
Huiswerk maken. 🤓⌨️📚
Begin dit jaar startte ik een Kundalini Yoga Teachertraining. En een huiswerk van 8 yogalessen uitwerken hoort er nu eenmaal bij. Ik startte de opleiding uit nieuwsgierigheid, uit ik voel dat ik hier iets te leren heb. Intussen zijn we een goede 10 maanden later, de opleiding bijna afgerond en nog steeds heb ik geen ik-word-yogaleraar-roeping. 💡🚫
Mijn omgeving kijkt bedenkelijk. Een hele hoop mensen blijft maar vragen wanneer ik les ga geven. Alsof het nu MOET. Alsof het een verplichting is. Het doet me denken aan die compleet onzinnige keuze als 18-jarige. Je kiest een opleiding en dan weet je wat je voor de rest van je leven zal doen.
Serieus. 🙄
Toegegeven, het klinkt ergens logisch. We maken een keuze die oké voelt. We gaan ervoor. We storten ons er helemaal op en dan zetten we alles op alles om te blijven leven naar die keuze. Denkend dat ons geluk en onze toekomst daar ligt. Dat we dan voor eens en altijd verder kunnen. Gesetteld forever.
Maar iets klopt niet aan dit verhaal. Want voor we het goed en wel beseffen, forceren we ons om ons zogezegd geluk in stand te houden. We zetten onszelf vast in ons denken. Dan verliezen we de voeling met het huidige moment. Dan neemt de angst voor het onbekende het over van de schoonheid van het nu. Op weg naar verdoemenis…
Durven toegeven dat we het niet weten, die controledrang durven loslaten, is voor velen een zware stap.
Daarom schreeuw ik graag volgende zin uit voor jullie:
📣 Gasten, ik heb geen flauw idee wat ik doe met mijn leven! 📣
Mijn pad? Da's een smal wegje, in een gigantisch grote mistwolk ☁️ . Het enige wat ik zie is de volgende stap. En die stap zit in het nu.
Het beste maken van het moment dat zich aandient. Van wat nu voor mij ligt. In verbinding met dat hart blijven voelen en steeds van daaruit keuzes maken. Trouw blijven aan mijzelf in wat zich ook voor mijn ogen voltrekt.
Ik zie het leven meer als een flow, als een aaneenschakeling van die kleine "nu"-tjes.
Want de schoonheid van het leven zit niet in het bereiken van doelen, in iets "worden". Niet in het aantal afgevinkte items op een bucketlist ✅ of het aantal verschillende soorten exotische stempels in een paspoort. Neen. In ons hoofd proberen we zo graag dingen vast te pakken. Er iets van te maken nog vooraleer we er goed en wel aan begonnen zijn. Een toekomst creëren. Controle krijgen over wat er zich zal afspelen. Maar denken dat we die toekomst naar ons hand kunnen zetten, is niet meer dan een illusie.
Echt geluk vind je in de diepte dat elk moment te bieden heeft. Geluk is evenredig aan de dosis moed die je hebt om elk moment tot in zijn diepste in te duiken. Want wat je ook doet of waar je ook bent, elk moment kun je induiken tot op het niveau van je ziel. Het is niet op reis gaan wat je gelukkig maakt. Het is de smaak van het eten 🍉🍜dat je er proeft, het schuren van het warme zand 🌴🏖aan je voetzolen en de nieuwe lokale dierengeluidjes die je er ontdekt 🐯🙉🐾.
Ons pad leidt ons naar plekken waar we moeten zijn. Naar mensen. Naar woorden. Waar we iets te leren hebben. Dat pad heeft met momenten absoluut geen logica. Rechtdoor op dat pad houdt in dat we telkens opnieuw de volheid van elk moment blijven induiken, en volledig in verbinding met dat hoofd en hart van ons, handelen. Want meer dan dat is er niet aan het concept dat we leven noemen.
Wat overblijft, is rust vinden in het huidige moment. Rust vinden in het niet-weten.
Het is door ruimte te laten voor het onbekende, dat dingen naar je toe kunnen komen.
Dus ik doe mijn ogen toe en vertrouw gewoon blindelings dat alles loopt zoals het moet lopen.
Alles is zoals het is.
En alles is goed.
Dit huidige moment is het enige wat overblijft.
Que sera sera.
Whatever will be will be.
The future's not ours to see.
Que sera sera.
Ik zit hier aan mijn bureautafel lustig te typen.
Huiswerk maken. 🤓⌨️📚
Begin dit jaar startte ik een Kundalini Yoga Teachertraining. En een huiswerk van 8 yogalessen uitwerken hoort er nu eenmaal bij. Ik startte de opleiding uit nieuwsgierigheid, uit ik voel dat ik hier iets te leren heb. Intussen zijn we een goede 10 maanden later, de opleiding bijna afgerond en nog steeds heb ik geen ik-word-yogaleraar-roeping. 💡🚫
Mijn omgeving kijkt bedenkelijk. Een hele hoop mensen blijft maar vragen wanneer ik les ga geven. Alsof het nu MOET. Alsof het een verplichting is. Het doet me denken aan die compleet onzinnige keuze als 18-jarige. Je kiest een opleiding en dan weet je wat je voor de rest van je leven zal doen.
Serieus. 🙄
Toegegeven, het klinkt ergens logisch. We maken een keuze die oké voelt. We gaan ervoor. We storten ons er helemaal op en dan zetten we alles op alles om te blijven leven naar die keuze. Denkend dat ons geluk en onze toekomst daar ligt. Dat we dan voor eens en altijd verder kunnen. Gesetteld forever.
Maar iets klopt niet aan dit verhaal. Want voor we het goed en wel beseffen, forceren we ons om ons zogezegd geluk in stand te houden. We zetten onszelf vast in ons denken. Dan verliezen we de voeling met het huidige moment. Dan neemt de angst voor het onbekende het over van de schoonheid van het nu. Op weg naar verdoemenis…
Durven toegeven dat we het niet weten, die controledrang durven loslaten, is voor velen een zware stap.
Daarom schreeuw ik graag volgende zin uit voor jullie:
📣 Gasten, ik heb geen flauw idee wat ik doe met mijn leven! 📣
Mijn pad? Da's een smal wegje, in een gigantisch grote mistwolk ☁️ . Het enige wat ik zie is de volgende stap. En die stap zit in het nu.
Het beste maken van het moment dat zich aandient. Van wat nu voor mij ligt. In verbinding met dat hart blijven voelen en steeds van daaruit keuzes maken. Trouw blijven aan mijzelf in wat zich ook voor mijn ogen voltrekt.
Ik zie het leven meer als een flow, als een aaneenschakeling van die kleine "nu"-tjes.
Want de schoonheid van het leven zit niet in het bereiken van doelen, in iets "worden". Niet in het aantal afgevinkte items op een bucketlist ✅ of het aantal verschillende soorten exotische stempels in een paspoort. Neen. In ons hoofd proberen we zo graag dingen vast te pakken. Er iets van te maken nog vooraleer we er goed en wel aan begonnen zijn. Een toekomst creëren. Controle krijgen over wat er zich zal afspelen. Maar denken dat we die toekomst naar ons hand kunnen zetten, is niet meer dan een illusie.
Echt geluk vind je in de diepte dat elk moment te bieden heeft. Geluk is evenredig aan de dosis moed die je hebt om elk moment tot in zijn diepste in te duiken. Want wat je ook doet of waar je ook bent, elk moment kun je induiken tot op het niveau van je ziel. Het is niet op reis gaan wat je gelukkig maakt. Het is de smaak van het eten 🍉🍜dat je er proeft, het schuren van het warme zand 🌴🏖aan je voetzolen en de nieuwe lokale dierengeluidjes die je er ontdekt 🐯🙉🐾.
Ons pad leidt ons naar plekken waar we moeten zijn. Naar mensen. Naar woorden. Waar we iets te leren hebben. Dat pad heeft met momenten absoluut geen logica. Rechtdoor op dat pad houdt in dat we telkens opnieuw de volheid van elk moment blijven induiken, en volledig in verbinding met dat hoofd en hart van ons, handelen. Want meer dan dat is er niet aan het concept dat we leven noemen.
Wat overblijft, is rust vinden in het huidige moment. Rust vinden in het niet-weten.
Het is door ruimte te laten voor het onbekende, dat dingen naar je toe kunnen komen.
Dus ik doe mijn ogen toe en vertrouw gewoon blindelings dat alles loopt zoals het moet lopen.
Alles is zoals het is.
En alles is goed.
Dit huidige moment is het enige wat overblijft.
Que sera sera.
Whatever will be will be.
The future's not ours to see.
Que sera sera.