Waw, hier moest ik van bekomen.
Dit was een reis die me tot in mijn diepste zijn heeft geraakt. Moeilijk om in woorden over te brengen. Ik zou een hele week op een boot doorbrengen temidden van de Egyptische Rode Zee om er met dolfijnen te zwemmen.
Ik zag de reis toevallig passeren op Facebook en voelde de lokroep in mijn hart. 💓
Al even toevallig kocht ik begin dit jaar een nieuw snowboard. Daarop staat een tekening van... de volle maan, pyramides en een dolfijn 🐬 !
Meant. To. Be.
Mijn pad.
Zonder al te veel nadenken boekte ik en gaf me over aan de flow van het Universum.
✨✨✨
De eerste dagen in zee voelde ik me in het midden van een natuurdocumentaire. Alsof ik niet naar een reportage op televisie keek, maar IN de televisie was gedoken. Ik kon het natuurspektakel tot op een paar centimeter van mijn zij live beleven. 🐬💙
Maar ik voelde ook een soort van veilige afstand.
Ik ben mens.
Zij dolfijn.
Wij laten elkaar zijn wie we zijn.
Iets later zwom ik meer gemoedelijk tussen hen. Alsof ik toegelaten werd in de dolfijnenwereld. Alsof ze me vertelden dat het oké was. “Zwem maar mee met ons.”
Alsof ik deel mocht uitmaken van hun groep. Ik werd even mee dolfijn. 🧜🏻♀️
Maar het meest intense moment beleefde ik tijdens mijn allerlaatste zwempartij.
De voorlaatste dag op zee bracht ik door aan boord, met koorts 🤒.
Mijn zwemvlies had me een klein onschuldig lijkend wondje bezorgd aan mijn teen. Dat werd de toegangspoort voor een bacteriële infectie en sloeg me knock-out.
THANK GOD* dat we een dierenarts in onze groep hadden waarbij ik op consultatie kon 🙃 en evenveel THANK GOD* dat er goede antibiotica aan boord was (nooit gedacht dat ik dát zou schrijven), want zo lief en onschuldig bleek die infectie niet.
Een dag later, de laatste dag op zee, was de koorts dan wel weg, maar mijn energiepeil was nog niet bepaald hoog. Door de wonde op mijn teen liet ik ook mijn zwemvliezen aan de kant. Als ik mijn dolfijnenvrienden nog wou zien, dan zou ik het moeten redden met de weinige kracht die ik in me had.
Al gauw na een paar plonzen was duidelijk dat mijn lichaam op was en rust nodig had. En toch... voelde ik de lokroep van de zee... 😵💔🌊
Ik sprak af met de chauffeur van de zodiac dat die in mijn buurt zou blijven zodat ik bijna niet meer hoefde te zwemmen. Ik sprong rechtstreeks van de zodiac tussen de dolfijnen en kon er ook zo terug op. Dan had ik op zijn minst nog een klein moment samen met mijn nieuwe vrienden. Dat plan lukte! 🙌🏻
1 keer.
2 keer.
3 keer.
En ik was KO. 😔
Dit was het dan.
Ik kroop terug aan boord...
toen ineens nóg dolfijnen in de buurt kwamen 😍!
Het zou nu écht mijn aller-aller laatste kans zijn. Veel tijd om na te denken was er niet. Doodop of niet, mijn hart was weer eens fel enthousiast en ik sprong gewoon weer het water in ❤️🌊🐬.
Het vreemde was, de zodiac vaarde deze keer wel weg en bleef niet in mijn buurt.
Ik keek rondom en zag ook niemand dichtbij zwemmen.
Ik keek onder mij, geen enkele dolfijn te bespeuren.
😳
Mijn logisch brein dacht na: tja, dan maar snorkel aan en even blijven dobberen. Dat vergt het minste energie. We zien wel hoe dit loopt. 🤷🏻♀️
En toen gebeurde het.
Uit het niets verscheen een school van wel 20 of 30 dolfijnen!
Ze zwommen recht naar me toe. 😍
Ik lachte. Hier zijn ze terug, mijn lieve zeevrienden. 🤗
Ik maakte het al eerder mee. Ze zwemmen recht op je af, rakelings, tot op een paar centimeter langs je heen. Het gaf me altijd een blij gevoel.
Maar deze keer... was anders.
Toen de school vlak naast mij was, zwommen ze niet gewoon verder rechtdoor, neen. Toen de school vlak naast mij was, maakten ze allemaal een soort van dansje. Ze schoven met hun lijf van links naar rechts, alsof ze een soort wave maakten waarvan ik me in het centrum bevond!
Ik verschoot en slaakte onderwater een door-de-snorkel-heen gilletje. 😅
Waw.
Wat was dat?!
Dát zag ik niet aankomen!
Ik voelde me plots helemaal naakt.
Kwetsbaar.
Gezien.
Erkend.
Aanvaard.
En geliefd.
Waw, dit heeft mijn hart geraakt.
Fel.
En diep.
Op de terugweg in de zodiac wist ik even niet welke emotie eerst te voelen.
Tranen rolden over mijn wangen.
Van intensiteit.
Van puurheid.
Van dankbaarheid.
Van... het openbreken van een stukje tot dan toe nog onontgonnen terrein in mijn hart.
Waw. Er wonen nu ook dolfijnen in mijn hart! Dit moment draag ik voor eeuwig met me mee. 🙏🏻
Eens terug thuis in eigen huis, was - en is - de kloof groot. Terug aanpassen is moeilijk. De diepte van waaruit ik leef en de oppervlakkigheid van de wereld rondom valt me immens zwaar. Ik had nood aan stilte. Aan mijn eigen veilige cocon. De buitenwereld even laten voor wat die is.
Het is soms moeilijk te overbruggen. Maar intussen begrijp ik dat ik ook een beetje van een dolfijn ben. Dat ik hier net rondloop om mensen mee de weg te wijzen naar de onmetelijke diepte van hun hart.
I’d love to meet you there.
Dolfijnenkus!
🐬💋
*en 🙏🏻THANK GOD🙏🏻 voor mijn roommate voor de goede zorgen, voor mijn jeugdheld - de dolfijnenvolwassene 🤪 - die me bijstond met doktertje spelen met teenwondverzorging, voor de mannen die me bijstonden terwijl ik een zeeplons maakte om mijn koorts te doen dalen en ervoor zorgden dat ik niet ter plekke verdronk 😁, voor zowat IEDEREEN die zijn medicatiekoffer voor me uitzocht, advies gaf, goeie raad, instant healingsessies aanbood en alle lieve woorden.
MERCI. MERCI. MERCI.
Voor alle massa’s Liefde dat ik van jullie mocht ontvangen❣️
👉🏻 Mijn teen hangt nog aan mij.
Mijn bloed is terug bacterievrij.
En mijn hart... is dolblij. 🙌🏻
 |  |
