🙄Only the lonely
De online marketingmannetjes weten het.
Van zodra ik op een internetpagina surf, krijg ik nog twee soorten reclames gepresenteerd: datingsites of zwangerschapstesten.
Ik ben alleen.
Het was en is een bewuste keuze van me om een tijd alleen door te brengen.
Stilstaan bij de dingen.
Bij mijzelf.
Dat leven van me.
Waarom? Ik geloof dat je eerst zelf jouw eigen puzzelstukjes dient te leggen vooraleer je het leven op een vrije manier kunt omarmen. Als we onszelf leren herkennen, erkennen en waarde toekennen, dan hebben we niemand nodig die ons bevestigt. Daarin zit onze kracht, onze sterkte. Dan creër je een open ruimte om elkaar te ontmoeten. Pas van daaruit kan een échte verbinding tot stand komen. Een verbinding vanuit zijn in plaats van nodig hebben.
Willen we elkaar ontmoeten en écht zien, dan hebben we huiswerk te doen. Voluit leven vraagt dat we onszelf volledig onder ogen komen. 👀
En dus breng ik tijd door, alleen.
Veel tijd alleen.
⌚️
Het geeft me de kans op die ontdekkingstocht te gaan. Uit te zoeken wie ik ben. En pas dan kunnen mijn armen eerlijk en puur een ander vasthouden en liefhebben.
Begin dit jaar ging ik nog een stapje verder. Een kantelpunt. Het moment waarop ik besliste dat ik lekker mijn eigen beste vriendin zou worden. Want geef nu toe. Wie is er altijd in jouw buurt? Wie begrijpt je het allerbeste? Op wie kun je altijd terugvallen? Wie is er dus beter geschikt om alles wat je zoekt te vinden bij... wie anders dan… jezelf?
De online marketingmannetjes weten het.
Van zodra ik op een internetpagina surf, krijg ik nog twee soorten reclames gepresenteerd: datingsites of zwangerschapstesten.
Ik ben alleen.
Het was en is een bewuste keuze van me om een tijd alleen door te brengen.
Stilstaan bij de dingen.
Bij mijzelf.
Dat leven van me.
Waarom? Ik geloof dat je eerst zelf jouw eigen puzzelstukjes dient te leggen vooraleer je het leven op een vrije manier kunt omarmen. Als we onszelf leren herkennen, erkennen en waarde toekennen, dan hebben we niemand nodig die ons bevestigt. Daarin zit onze kracht, onze sterkte. Dan creër je een open ruimte om elkaar te ontmoeten. Pas van daaruit kan een échte verbinding tot stand komen. Een verbinding vanuit zijn in plaats van nodig hebben.
Willen we elkaar ontmoeten en écht zien, dan hebben we huiswerk te doen. Voluit leven vraagt dat we onszelf volledig onder ogen komen. 👀
En dus breng ik tijd door, alleen.
Veel tijd alleen.
⌚️
Het geeft me de kans op die ontdekkingstocht te gaan. Uit te zoeken wie ik ben. En pas dan kunnen mijn armen eerlijk en puur een ander vasthouden en liefhebben.
Begin dit jaar ging ik nog een stapje verder. Een kantelpunt. Het moment waarop ik besliste dat ik lekker mijn eigen beste vriendin zou worden. Want geef nu toe. Wie is er altijd in jouw buurt? Wie begrijpt je het allerbeste? Op wie kun je altijd terugvallen? Wie is er dus beter geschikt om alles wat je zoekt te vinden bij... wie anders dan… jezelf?
« I think it's very healthy to spend time alone. You need to know how to be alone and not be defined by another person. » |  |
❤️ Zelfliefde, de oplossing voor al uw problemen
To be happy you must learn how to be your own ☀️ sunshine ☀️
Met zelfliefde zet je jezelf vrij. Niet meer graag gezien moéten worden door een ander om gelukkig te zijn, geeft ruimte aan die onnozele, impulsieve, vrolijke, blije en echte zelf dat diep in elk van ons verborgen zit.
Het gaat als volgt: Ik gun en geef mijzelf alles wat ik nodig heb. Ik sluit geen enkel compromis in wie ik ben. Voelt iets niet goed? Dan pas ik. Maar ik ben ook eerlijk. In plaats van leegtes op te vullen met vaak nog legere inhoud, sta ik stil. En ik kijk ernaar.
To be happy you must learn how to be your own ☀️ sunshine ☀️
Met zelfliefde zet je jezelf vrij. Niet meer graag gezien moéten worden door een ander om gelukkig te zijn, geeft ruimte aan die onnozele, impulsieve, vrolijke, blije en echte zelf dat diep in elk van ons verborgen zit.
Het gaat als volgt: Ik gun en geef mijzelf alles wat ik nodig heb. Ik sluit geen enkel compromis in wie ik ben. Voelt iets niet goed? Dan pas ik. Maar ik ben ook eerlijk. In plaats van leegtes op te vullen met vaak nog legere inhoud, sta ik stil. En ik kijk ernaar.
😰Er zijn zo van die dagen
Life won't baby us. She'll demand that we show up. 👊🏻 ~ Robin Lee
Natuurlijk heb ik mijn momenten, wanneer er niets anders dan mèh uit mijn mond rolt, wanneer ik mezelf de vraag stel: moet ik hier nu écht alles alleen doen?
En die moeilijke momenten laat ik toe. Meer zelfs. Ik neem ze helemaal vast, omarm ze, aanvaard ze. Dan hang ik graag binnenskamers even de dramaqueen uit. Ik jaag me er vooral niet in op, neen, ik neem er uitgebreid de tijd voor. Dan wentel ik me in dekbedden en dekentjes. Loop pruillipperig rond, liefst in ondergoed. Dan staar ik door het venster, laat ik de hele wereld voor wat ze is en plaats alles in perspectief. Dan neem ik de tijd om tranen te laten rollen en als troostprijs vul ik mijn maag met comfortfood. Lees: meestal pannenkoeken of puree. Zelfgemaakt. 👅
En dan geeft mijn beste vriendin mij een schouderklopje. Het is allemaal oké.
Door die momenten toe te laten, gebeurt er telkens weer een stukje ✨ magie ✨. Want in het midden van die pijn zit een enorme vrijheid verscholen. De vrijheid van zijn. Dan draag je het leven en de volle verantwoordelijkheid ervan. Meestal uit het niets verschijnt terug een glimlach en hef ik mijn hoofd.
👑 Feel the drama. Release the drama. And then become a queen again. 👑
Voor ik het goed en wel besef, sta ik terug te dansen in de keuken. Recepten uit te proberen. Nieuwe ervaringen in te duiken. Dan voel ik me bevrijd. Een stuk lichter, vrolijker en blijer.
Life won't baby us. She'll demand that we show up. 👊🏻 ~ Robin Lee
Natuurlijk heb ik mijn momenten, wanneer er niets anders dan mèh uit mijn mond rolt, wanneer ik mezelf de vraag stel: moet ik hier nu écht alles alleen doen?
En die moeilijke momenten laat ik toe. Meer zelfs. Ik neem ze helemaal vast, omarm ze, aanvaard ze. Dan hang ik graag binnenskamers even de dramaqueen uit. Ik jaag me er vooral niet in op, neen, ik neem er uitgebreid de tijd voor. Dan wentel ik me in dekbedden en dekentjes. Loop pruillipperig rond, liefst in ondergoed. Dan staar ik door het venster, laat ik de hele wereld voor wat ze is en plaats alles in perspectief. Dan neem ik de tijd om tranen te laten rollen en als troostprijs vul ik mijn maag met comfortfood. Lees: meestal pannenkoeken of puree. Zelfgemaakt. 👅
En dan geeft mijn beste vriendin mij een schouderklopje. Het is allemaal oké.
Door die momenten toe te laten, gebeurt er telkens weer een stukje ✨ magie ✨. Want in het midden van die pijn zit een enorme vrijheid verscholen. De vrijheid van zijn. Dan draag je het leven en de volle verantwoordelijkheid ervan. Meestal uit het niets verschijnt terug een glimlach en hef ik mijn hoofd.
👑 Feel the drama. Release the drama. And then become a queen again. 👑
Voor ik het goed en wel besef, sta ik terug te dansen in de keuken. Recepten uit te proberen. Nieuwe ervaringen in te duiken. Dan voel ik me bevrijd. Een stuk lichter, vrolijker en blijer.
En wat met die 💕forever and ever 💕?
Een groot aantal relaties is gebaseerd op "je geluk bij elkaar vinden". De ander de zware taak geven in te staan voor jouw eigen geluk, dat legt een enorme druk op elkaar. Terwijl de pure Liefde? Die hoort net vrij te stromen.
Mijn ideale relatie is een veilige en open ruimte, een vrije plek waar je elkaar kunt laten zijn. Waar je intense momenten van alle soorten, geuren en kleuren kunt beleven en delen. Waar je elkaar inspireert, door gewoon jezelf te zijn. Waar je elkaar aanstookt als een lopend vuurtje en je elkaar omhoog lift. Zonder moeite, met codewoord vanzelf.
Het is in die ruimte dat we elkaar kunnen vinden. Dat we een heilige plek kunnen scheppen en het woord onvoorwaardelijk betekenis krijgt. Die open plek hou je pas zuiver als je jouw eigen gedoe er niet in meesleurt. Dit kan enkel als beiden hun volledige verantwoordelijkheid over hun leven dragen, inclusief persoonlijke klodden. Als beiden de moed vinden om telkens opnieuw in hun eigen kracht te duiken. Samen onafhankelijk. Zoiets. 💪🏻💪🏻
Als we dus niet eerst uitzoeken wat ons gelukkig maakt, blij of verdrietig... Als we niet weten hoe of van waaruit we handelen, ons gedragen of reageren... Als we geen inzicht hebben in wie we zijn... Als we onszelf niet volledig onder ogen komen... Hoe kunnen we dan een ander open en bloot tegemoet treden? En hoe kunnen we ons dan veilig nestelen in zo'n warme ruimte?
Het alleen zijn voelt voor mij als een noodzaak om mentale grote kuis te houden. Om eerst bij mijzelf alles te vinden wat ik nodig heb. Op die manier word ik een vrije ziel. Dan heb ik geen nood meer aan waardering, complimenten, bevestiging of wat voor aandacht dan ook. En daarin zit die ongelofelijke kracht. Vanuit die plek kun je vrijuit geven en ontvangen.
En die man? De Liefde? Daar heb ik alle vertrouwen in. Daar zoek ik niet naar. Want de schoonste dingen, die gebeuren vanzelf.
<3
Een groot aantal relaties is gebaseerd op "je geluk bij elkaar vinden". De ander de zware taak geven in te staan voor jouw eigen geluk, dat legt een enorme druk op elkaar. Terwijl de pure Liefde? Die hoort net vrij te stromen.
Mijn ideale relatie is een veilige en open ruimte, een vrije plek waar je elkaar kunt laten zijn. Waar je intense momenten van alle soorten, geuren en kleuren kunt beleven en delen. Waar je elkaar inspireert, door gewoon jezelf te zijn. Waar je elkaar aanstookt als een lopend vuurtje en je elkaar omhoog lift. Zonder moeite, met codewoord vanzelf.
Het is in die ruimte dat we elkaar kunnen vinden. Dat we een heilige plek kunnen scheppen en het woord onvoorwaardelijk betekenis krijgt. Die open plek hou je pas zuiver als je jouw eigen gedoe er niet in meesleurt. Dit kan enkel als beiden hun volledige verantwoordelijkheid over hun leven dragen, inclusief persoonlijke klodden. Als beiden de moed vinden om telkens opnieuw in hun eigen kracht te duiken. Samen onafhankelijk. Zoiets. 💪🏻💪🏻
Als we dus niet eerst uitzoeken wat ons gelukkig maakt, blij of verdrietig... Als we niet weten hoe of van waaruit we handelen, ons gedragen of reageren... Als we geen inzicht hebben in wie we zijn... Als we onszelf niet volledig onder ogen komen... Hoe kunnen we dan een ander open en bloot tegemoet treden? En hoe kunnen we ons dan veilig nestelen in zo'n warme ruimte?
Het alleen zijn voelt voor mij als een noodzaak om mentale grote kuis te houden. Om eerst bij mijzelf alles te vinden wat ik nodig heb. Op die manier word ik een vrije ziel. Dan heb ik geen nood meer aan waardering, complimenten, bevestiging of wat voor aandacht dan ook. En daarin zit die ongelofelijke kracht. Vanuit die plek kun je vrijuit geven en ontvangen.
En die man? De Liefde? Daar heb ik alle vertrouwen in. Daar zoek ik niet naar. Want de schoonste dingen, die gebeuren vanzelf.
<3