Met een glimlach stel ik je voor aan... een doos vol met in stukjes gescheurde oude dagboeken. 📚📄🗑
Ooh wat maakte ik er een feestje van! 🥳
Bij de-grote-zomerse-boekenrek-opkuis belandde ik op een doos vol met oude dagboeken. De oudste schrijfsels waren van 11-jarige ik.
Mini-puber-mij. 👧🏻
Surprise, surprise... ik schrijf graag dingen van me af.
Er even in doorbladeren gaf me a trip down memory lane. Van slechte toetsen 😂 en lang vergeten crushes 💕 over hoe ik later mijn weg door het Leven probeerde te spartelen.
Alles wat we bijhouden, alles wat in ons huis staat, draagt een lading energie. En wat ik voelde, was zwaarte. Vooral zwaarte.
Plots ging het door me heen: het heeft gediend. Al dit papier. En nu doe ik dit lekker allemaal weg. 😄
Want het ding is, elke versie van onszelf bestaat één dag later al niet meer.
Vergelijk het met een recept maken. 👩🏻🍳
Gaandeweg veranderen ingrediënten. Ze worden bewerkt of samengevoegd. Eens iets gedaan, kun je het niet meer ongedaan maken. Een ei breken, is gebroken. Alle stukjes terug aan elkaar plakken, dat zit er niet meer in.
En zo maken we elke dag wel dingen mee die ons veranderen. Soms groots, maar meestal klein en subtiel. Evolutie en groei is een non-stop proces. Dus vasthangen aan “wat was”, is compleet zinloos. Niet meer dan een illusie.
Leven, dat kun je enkel NU.
Niet gisteren.
Niet morgen.
Leven zit in de volheid van het huidige moment helemaal opslurpen.
Het heeft geen zin je nog langer te hechten aan het verleden, want enkel dit huidige moment bevat het potentieel tot alle Leven.
De vraag is: hoe diep verankerd ben je in het NU? ⚓️
Ik dus intens genoeg om mijn gehechtheid aan oude dagboeken en vorige versies van mijzelf los te laten.
Ik brandde er nog een kaarsje en wat palo santo bij en sprak mijn dank uit boven deze doos. Dank voor al die jaren aan ervaring en groei. Dat dit alles me gediend heeft om de waarde van het huidige moment voluit te appreciëren.
Hellooooow Life.
Hellooooow hier-en-nu.
I ❤️ you.
Ooh wat maakte ik er een feestje van! 🥳
Bij de-grote-zomerse-boekenrek-opkuis belandde ik op een doos vol met oude dagboeken. De oudste schrijfsels waren van 11-jarige ik.
Mini-puber-mij. 👧🏻
Surprise, surprise... ik schrijf graag dingen van me af.
Er even in doorbladeren gaf me a trip down memory lane. Van slechte toetsen 😂 en lang vergeten crushes 💕 over hoe ik later mijn weg door het Leven probeerde te spartelen.
Alles wat we bijhouden, alles wat in ons huis staat, draagt een lading energie. En wat ik voelde, was zwaarte. Vooral zwaarte.
Plots ging het door me heen: het heeft gediend. Al dit papier. En nu doe ik dit lekker allemaal weg. 😄
Want het ding is, elke versie van onszelf bestaat één dag later al niet meer.
Vergelijk het met een recept maken. 👩🏻🍳
Gaandeweg veranderen ingrediënten. Ze worden bewerkt of samengevoegd. Eens iets gedaan, kun je het niet meer ongedaan maken. Een ei breken, is gebroken. Alle stukjes terug aan elkaar plakken, dat zit er niet meer in.
En zo maken we elke dag wel dingen mee die ons veranderen. Soms groots, maar meestal klein en subtiel. Evolutie en groei is een non-stop proces. Dus vasthangen aan “wat was”, is compleet zinloos. Niet meer dan een illusie.
Leven, dat kun je enkel NU.
Niet gisteren.
Niet morgen.
Leven zit in de volheid van het huidige moment helemaal opslurpen.
Het heeft geen zin je nog langer te hechten aan het verleden, want enkel dit huidige moment bevat het potentieel tot alle Leven.
De vraag is: hoe diep verankerd ben je in het NU? ⚓️
Ik dus intens genoeg om mijn gehechtheid aan oude dagboeken en vorige versies van mijzelf los te laten.
Ik brandde er nog een kaarsje en wat palo santo bij en sprak mijn dank uit boven deze doos. Dank voor al die jaren aan ervaring en groei. Dat dit alles me gediend heeft om de waarde van het huidige moment voluit te appreciëren.
Hellooooow Life.
Hellooooow hier-en-nu.
I ❤️ you.
