Je kunt het bijna een trend noemen in onze huidige maatschappij. Begin januari besliste ook mijn hele hebben en houden er tegen mijn eigen wil in aan deel te nemen: het fenomeen burn-out.
Voor de onwetenden onder ons wil ik eerst even een misverstand uit de wereld helpen. Burn-out en depressie zijn twee verschillende woorden met elk hun betekenis. Het viel me op hoe slecht gekend beide begrippen zijn als ik zelfs van een verwarde controlearts de opmerking kreeg "dat ik er niet neerslachtig uitzie". Hij vatte het niet. Er is dus nog werk aan de winkel.
Hoe confronterend en pijnlijk sommige momenten in mijn leven ook mogen zijn, ik had geen extreem duistere of zwarte gedachten. Van een brug springen ligt niet in mijn aard. Zelfs tegen de gruwel van een thriller op tv ben ik nog niet bestand, laat staan dat ik mezelf iets zou aandoen. Bovendien ben ik veel te dankbaar en nieuwsgierig voor alles wat het leven me al bracht en nog in petto heeft.
Waar ging het fout? Ik ben serieus over mijn eigen grenzen gegaan. Ik was al langer een gigantische, subtiel naar perfectie strevende stresskip en verandering was nodig. Ik dacht dat ik het wel aankon en koos ervoor om meer te Leven met een hoofdletter. Mijn droomreizen maken, uitdagingen aangaan, de wereld ontdekken en verkennen als nooit tevoren. Blijven gaan was dé slogan van mijn leven. Tot…
Op een dag barstte ik. Het continu over mijn eigen grenzen gaan, kreeg ik onverbiddelijk teruggeketst. Uiteraard gebeurt dit niet op een fijne, zachtzinnige en subtiele manier maar met de volle lading. Mijn lijf gaf duidelijk aan meer dan genoeg te hebben van mijn onuitputtelijke wilskracht. Elke spier, elk bot, elke vezel en elke cel dwong mijn eeuwige blijven gaan te veranderen naar een blijven staan. Weg was de grond onder mijn voeten. Soms is hard vallen een noodzaak om tot een betere versie van jezelf te kunnen komen.
We zijn intussen een goede twee maanden later en ik heb een uiterst boeiende periode met momenten van zelfreflectie en intense groei mogen ervaren. Het klinkt positief en dat is het ook. Maar begrijp me niet verkeerd. De ferme downs waren er en die wil ik niet onder stoelen of banken steken. Ik kan een fraai lijstje maken van concentratie- en slaapstoornissen, huilbuien en nachtelijke piekeraanvallen maar ik kies ervoor de focus te leggen op het goede. Ja, shit happens. Iedereen onder ons krijgt er zijn levensnoodzakelijke dosis van. In iets blijven hangen brengt me niet verder, dus koos ik ervoor om het grote burn-outmonster en alle bijhorende downmomenten te omarmen.
Een recht-uit-het-hart-merci aan die ongelofelijke bende hartverwarmende vrienden, familie, collega's, leraren en zelfs onbekenden waarin ik me elke dag begeef! Bedankt voor jullie massa's lieve woorden. Heerlijk om samen miserie te kunnen delen bij overheerlijke koffies. Merci voor het uitlenen van jullie schouder waar ik mocht op huilen en waar ik gewoon kon "zijn". Thanks om mij uit mijn kot te sleuren en me mee te nemen voor een simpel wandelingetje. Merci voor alle uitnodigingen waarvan ik een hele hoop moest passen wegens… tja. Het gaat niet. Bedankt om ook mijn geweiger te verstaan, we halen de schade wel in! Een ongelofelijke merci om plots chocolade in mijn brievenbus te droppen. Chocolade werkt altijd ;-)
En ja, ook bedankt aan alle onbekenden. Heel toevallig een zin horen die inspireerde, een quote lezen die iemand deelde, een gebaar zien wat me verwarmde… Wat ben ik een grote gelukzak omringd te mogen zijn door jullie allen. <3
Dankbaarheid is een fundament voor een gelukkig leven. Al iets langer dan een jaar schrijf ik momenten van dankbaarheid op in een ieniemienie boekje. Er opnieuw in bladeren en herlezen tijdens een dip kon me terug doen glimlachen. Dankbaarheid hoeft niet altijd iets drastisch groots te zijn. Hoe heerlijk is het om de eerste lentezon te voelen op je gezicht. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn!
En ja, ook bedankt aan alle onbekenden. Heel toevallig een zin horen die inspireerde, een quote lezen die iemand deelde, een gebaar zien wat me verwarmde… Wat ben ik een grote gelukzak omringd te mogen zijn door jullie allen. <3
Dankbaarheid is een fundament voor een gelukkig leven. Al iets langer dan een jaar schrijf ik momenten van dankbaarheid op in een ieniemienie boekje. Er opnieuw in bladeren en herlezen tijdens een dip kon me terug doen glimlachen. Dankbaarheid hoeft niet altijd iets drastisch groots te zijn. Hoe heerlijk is het om de eerste lentezon te voelen op je gezicht. Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn!
De confronterende zin "What if I would forgive myself" komt uit de film Wild. Elk moment dat ik heb meegemaakt in mijn leven, heeft me tot op het punt gebracht waar ik nu sta. Mijzelf vergeven. De ander vergeven. Want uiteindelijk zijn we allemaal maar mens en we proberen ook maar te leven volgens wat ons goed lijkt.
Loslaten. Zo'n zwaar levenswoord waar ik vroeger bedenkelijk ja ja bij dacht en lekker verder rat-racete. Stilstaan verplicht je verder te gaan dan die ja ja. Wat mij enorm hielp (en nog steeds helpt) met loslaten is de ontdekking van yoga. Het begon met Relax en Renew, twee woorden die heel uitnodigend klinken. Ik noem het graag verantwoord kussentjes knuffelen en doet me beseffen dat stukjes hemel op aarde wel degelijk bestaan. Ontspanning in de puurste zin van het woord.
Daarna volgde Yinyoga. Het leerde/leert me de plaatsen in mijn lichaam te ontdekken waar spanning zit en die los te laten.
Thank god - en de yogaleraren - for that!
Er is maar één persoon in de hele wereld die je je hele leven met 100% zekerheid meedraagt. Toch blijkt het diezelfde persoon te zijn die ik zo vaak over het hoofd durf zien. Niets zo cruciaal als voor mezelf zorgen. Bewust ontspannen en tijd nemen voor mezelf is een vereiste om er ook echt te kunnen zijn voor anderen.
En JA, ik ben het waard. Dat zijn we allemaal. Vollenbak genieten zeg ik u! Tijd nemen om een boek te lezen, hardop te zingen en te bewegen met dat lijf of luilekker in bad te liggen.
Mét kaarsjes.
En muziek.
Full option :-)
Licht en donker vullen elkaar aan. Zonder zon geen regen. Met-mijn-hoofd-tegen-de-muur-lopen-momenten geven me een kans om te kunnen groeien. Verdriet is ook maar een emotie.
Het continu streven naar perfectie en geluk bracht me enkel verder van mijn geluk. Want geluk bestaat ook uit het aanvaarden van donkere momenten.
Een non-stop brede glimlach was mijn handelskenmerk. Omdat ik leerde ook andere emoties te aanvaarden, zul je mijn lach niet meer continu zien verschijnen.
Maar er zijn zekerheden. Mijn zothoofd en enthousiasme blijven eigenschappen die diep in me zijn verankerd. Meer zelfs. Ze zijn er enkel intenser op geworden. Dus met momenten nóg zotter… U weze gewaarschuwd! :-)
Deze zin las ik toevallig in een tijdschrift. Of het nu om relaties draait of het gaat over werksituaties of dagdagelijkse beslommeringen, eigenlijk valt dit door te trekken in het hele leven. Het woord nee is een simpel drieletterwoord en toch heb ik er moeite mee om het uit te spreken.
Veel te lang draaide ik over de 100%. Elke minuut moest nuttig en productief worden ingevuld.
Keer op keer, dag na dag, week na week. Zoniet klopte het schuldgevoel aan mijn deur.
Meng je mijn hulpvaardigheid (de eeuwige JA), enthousiasme en doorzettingsvermogen met de leuze blijven gaan, dan kom je uit waar ik beland was.
Op mijn zetel.
Helemaal uitgeput.
Veel keuze is er dus niet. Ik wil en zal het woord leren uitspreken. Met vallen en opstaan. En daar zeg ik volmondig JA tegen!
Ben ik dan nu klaar met al mijn gedoe?
Nee. De theorie heb ik mooi onder de knie. Maar alles in een blogje gieten en dan lekker wegwezen is niet voldoende. Bewustwording is dagelijks opnieuw gedoe. Elke keer weer in de spiegel kijken en checken of ik wel authentiek handelde, in overeenstemming met wie ik diep vanbinnen ben. Fouten maken. Eerlijk blijven tegenover mijzelf. Moed vinden. Fouten rechtzetten en leren.
Het leven is een continu leerproces met vallen, opstaan en verdergaan. Balans vinden en dan terug uit evenwicht gerukt worden. Maar iets in mij is veranderd. Diep vanbinnen ontdekte ik een nieuwe kracht in mijzelf.
Het is geen drive op basis van wilskracht, maar een kracht gebaseerd op stilte… en vertrouwen.