With love I accept my emotions
Vroeger zou ik dat maar wollige praat 🐑 gevonden hebben. Vanuit wat ik standaard aangeleerd kreeg, zelfs nogal… soft. Emoties? Dat gaan we gewoon uit de weg en we doen alsof dat allemaal niet bestaat. Of neen, we fixeren ons op de positieve en klampen ons hier aan vast. Handig, toch? 💩
Maar intussen heb ik geleerd… dat je op een dag de rekening 🗒 krijgt gepresenteerd. En dus kies ik er bewust voor om de confrontatie met mezelf helemaal aan te gaan. En dat… is allesbehalve soft. Moed, lef en ballen heb je nodig om je eigen diepste verdriet en tranen op te zoeken en aan te kunnen. En de bedoeling is dan nog dat je doorheen heel dat proces jezelf graag leert zien - nog liever leert zien - om tot slot helemaal compleet op slag verliefd te zijn op je diepste wezen 😍 waardoor je het maximum potentieel uit je leven kunt halen! ✨🙌🏻✨
Je emoties onder ogen komen en alles doorvoelen. Neen. Geen voer voor pussies. 😼
Op een lezing kreeg ik eens de zin te horen: All the things that you take in, have to be digested. En dat geldt niet alleen voor voeding. Onverwerkte emoties worden pakketjes spanning in het lichaam dat we vasthouden en met ons meedragen, tot wanneer we die dosis moed vinden om onze emoties uit het duister op te vissen en er ons licht op te laten schijnen. Dat we onze emoties de aandacht geven die ze verdienen. Om ze dan te verwerken en uiteindelijk los te laten. 🆓
Intussen zijn we een goede twee maand later na de start van mijn GO BIG-projectje (zie vorige blogpost).
En ja hoor.
Op.
't Is allemaal OP!
Het hele lijstje voedingssupplementen en de homeopathische druppeltjeskuur voorgeschreven door De Jos.
OP.
Trust the process
Ik had heel veel bizarre dromen 😴. Zowat elke nacht, voor een aantal weken op een rij. Dromen over de meest uiteenlopende dingen: neerstortende satellieten, kaasfondue en een in brand vliegende dampkap of twee, een mooie naakte man met een grote zweer op zijn kont, vliegtuigsimulaties, silicone chocoladevormpjes, vingerpopjes en zwembaden. Veel dromen over zwembaden. Soms kon ik duidelijk de betekenis ervan aanvoelen, soms dacht ik - 't was een scenario dat even de revue moest passeren en waar ik niets hoefde achter te zoeken. 🤷🏻♀️
Ook mijn maag kreeg het hard te verduren. De plek bij uitstek waar al mijn emoties verankerd zitten. Het voelde alsof weken aan een stuk mijn maag laagje voor laagje van haar spanning blootlegde en wou loslaten. Een goeie zaak, ja! Hoera! 🙌🏻 Maar onder de categorie "aangenaam" zou ik het nu niet klasseren. Soit, the only way to it, is through it.💪🏻
En wenen. Tranen. Véél tranen! Intussen voel ik me zowat een traanexpert worden. Bijna afgestudeerd aan de ween-academie. 😢😭
Ik leerde hierover ook iets nieuws. Wenen, zoals in en plein public. Tranen laten rollen terwijl je neerzit en in de ogen van een onbekende kijkt. Terwijl die toekijkt en geen woord zegt. Toelaten dat je verdriet voelt en dat bewust en zonder schaamte tonen aan de ander.
Het is voor mij makkelijk er te zijn voor anderen. Maar ook durven toelaten dat een ander er - oordeelloos - is voor mij, dat was nieuw. 😮
Sterke mensen trekken hun plan en verwerken alles alleen, maar ik leerde dat enkel nog sterkere mensen anderen durven toelaten als ze op hun kwetsbaarst zijn. Ruw. Onversneden. Terwijl ze alle dieptes in zichzelf opzoeken en blootleggen. De sterksten durven die ander vertrouwen. Want pas dan ontstaat er echte ruimte voor heling. Verbinding. Liefde in haar hoogste vorm. 💞
Neen, dat was geen makkelijke les. Want het was net in die veilige ruimte dat ik vroeger het vaakst werd kleingemaakt.
Ge kunt toch tegen niets.
Doe nie zo flauw.
Ge moet sterk zijn.
Gij met al uw rare gedachtes.
Ja, ik ben een gevoelig ding.
Een heel gevoelig ding.
Maar intussen ben ik er fier op om te zijn wie ik ben. Als ik een blik werp op wat we voorgeschoteld krijgen als "dagelijkse actualiteit", dan denk ik niet dat ik te gevoelig ben. Integendeel. De meesten leven collectief ongevoelig en zien de kloof niet meer tussen hoe het is en hoe het anders kan. En dat doet me pijn.
Het was blindelings vertrouwen 🙏🏻 in het proces wat me er telkens doorheen sleurde. En ja. Na al die tranen voelt het alsof er aan de volumeknop 🎚 van mijn ziel werd gedraaid. Alsof die luider en luider begint te zingen. 😎🎤🎶 Alsof er meer ruimte is ontstaan voor puur geluk en Liefde. 😍
Alles doorvoelen. Neen. Niet altijd fijn.
Maar één ding kan ik wel zeggen: IK LEEF.
O ja, ook nog dit…
Terug dat eerste stuk chocolade eten.
Het was dan nog op een yoga-reikiweekend. De dag na mijn verjaardag. Daar werd plots een tussendoortje voorgeschoteld: healthy (lees: zonder geraffineerde suikers) homemade chocoladebrownie. 🤩
Hoe het was? Alsof God himself me innerlijk vervulde van een intense gouden chocoladedouche wat tot in mijn tenen voelbaar was. Alsof elke cel in mijn lichaam gekoesterd werd door een engelenkoor nedergedaald uit de cacaohemel. Hallelujah. Chocolade in den hoge. Lyrischer kan ik niet worden. 😇🍫
