Soms vraag ik mij af... wat is dat toch met mijn hoofd? 🙇🏻♀️
Vandaag stond er een workshop aerial yoga op het menu. Een soort magische combinatie van hangmat slash groot doek en yoga.
Oooo, leuk! Aapje spelen! 🐒
Dacht ik...
tot ik eraan begon.
Een hele hoop angsten kwamen uit het niets naar boven:
Ik ben niet sterk genoeg.
Ik heb niet genoeg kracht.
Ik heb niet genoeg evenwicht.
>> Maag op hol en het ontstaan van kleine voorhoofdszweetdruppeltjes 😅 <<
Ik ga NU flauwvallen en naar beneden kletsen.
En dan de topper van alle gedachtes die door mijn hoofd flitsten: Ik ga hier plots moeten overgeven en voor een compleet gênante hangmatsituatie zorgen.
Ik voelde me geen vrolijk aapje, maar een levend stresskonijn 🌀🐰😱
Soms heb ik van die dolenthousiaste zotte verlangens die me mijn grenzen doen opzoeken. Om me dan iets later af te vragen... OMG wat ben ik nu weeral aan het doen?!
Want serieus.
Zoveel spierballen hangen er nu écht niet aan mijn lijf.
En dat evenwicht - of gebrek eraan - kan ik steeds weglachen met mijn grote zelf-relativerende glimlach.
Daar aan die hangmat bengelend vandaag, was er één ding wat me recht hield. Het grootste cadeau dat ik kreeg van yoga:
MIJN ADEM 🌬
Ik ademde naar mijn maag. Ze werd rustiger.
Ik ademde mijn angsten uit met een diepe zucht. Het hoofd werd iets kalmer.
't Is waar wat ze zeggen: Breath is the king of mind.
👑
