De laatste 4 weken onderging ik een gigantisch blèt-proces.
Jep. Tranen.
😢
Het begon met af en toe eentje dat zachtjes over mijn wang de weg naar beneden rolde en evolueerde gaandeweg naar een paar filmscenariowaardige drama-crash-scènes.
Die reis in Marokko eerder deze maand? 🌴🐪
Dat land ligt bezaaid met mijn tranen. Marrakech (of bedoelde ik Marracrash?), het Atlasgebergte en de rand van de woestijn. Allemaal kregen ze souvenirtjes van mij. Stiekem hoop ik dat het water dat ik daar achterliet, voedingsbodem is voor schone bloemekes 🌺😊
Maar dus, tranen.
Ze krijgen geen oordeel meer, maar stuk voor stuk bestaansrecht.
Ik heb geleerd dat ge uzelf constructief kunt open wenen - of zoiets. Al uw verdriet en pijn bekijken, doorvoelen en loslaten. Het heeft zelfs niet altijd zin te weten uit welke gebeurtenis exact die tranen voortvloeien. Door er vanop afstand naar te kijken, kon ik elke traan plaatsen. Door er geen oordeel aan te kleven, kon ik alles laten zijn. Door bewust ruimte te geven aan uw verdriet en tranen, ontstaat er ruimte voor het nieuwe.
Hoe langer hoe meer apprecieer ik de waarde van tranen.
Sinds deze week voelt het anders. Ik stond op en... iets was anders.
Ik ben anders. Ik voel anders.
Vrijer.
Een stuk oud zeer dat eruit is. Verteerd. Losgelaten wat niet meer nodig was.
En dan komt die knipoog van dat Universum.
Diezelfde dag mocht ik naar de optiek, mijn nieuwe bril afhalen. Want die vorige raakte gesneuveld ergens op Marokkaanse bodem.
Een nieuwe 👓 ... en nieuwe blik.
Een nieuw hoofdstuk.
<3
Jep. Tranen.
😢
Het begon met af en toe eentje dat zachtjes over mijn wang de weg naar beneden rolde en evolueerde gaandeweg naar een paar filmscenariowaardige drama-crash-scènes.
Die reis in Marokko eerder deze maand? 🌴🐪
Dat land ligt bezaaid met mijn tranen. Marrakech (of bedoelde ik Marracrash?), het Atlasgebergte en de rand van de woestijn. Allemaal kregen ze souvenirtjes van mij. Stiekem hoop ik dat het water dat ik daar achterliet, voedingsbodem is voor schone bloemekes 🌺😊
Maar dus, tranen.
Ze krijgen geen oordeel meer, maar stuk voor stuk bestaansrecht.
Ik heb geleerd dat ge uzelf constructief kunt open wenen - of zoiets. Al uw verdriet en pijn bekijken, doorvoelen en loslaten. Het heeft zelfs niet altijd zin te weten uit welke gebeurtenis exact die tranen voortvloeien. Door er vanop afstand naar te kijken, kon ik elke traan plaatsen. Door er geen oordeel aan te kleven, kon ik alles laten zijn. Door bewust ruimte te geven aan uw verdriet en tranen, ontstaat er ruimte voor het nieuwe.
Hoe langer hoe meer apprecieer ik de waarde van tranen.
Sinds deze week voelt het anders. Ik stond op en... iets was anders.
Ik ben anders. Ik voel anders.
Vrijer.
Een stuk oud zeer dat eruit is. Verteerd. Losgelaten wat niet meer nodig was.
En dan komt die knipoog van dat Universum.
Diezelfde dag mocht ik naar de optiek, mijn nieuwe bril afhalen. Want die vorige raakte gesneuveld ergens op Marokkaanse bodem.
Een nieuwe 👓 ... en nieuwe blik.
Een nieuw hoofdstuk.
<3
