40 dagen zonder 🍫 chocolade 🍫.
De eerste dertig? Die vlogen voorbij!
De kunst is om je gedachten telkens een stapje voor te zijn. En dus had ik vooraf een kort gesprekje met mijn hersenen en maakte die kronkels duidelijk wat ik van plan was. Door je focus steeds terug te brengen naar wat je wél hebt, krijgt dat hoofd geen ruimte om te treuren en geklaag te creeëren. Naast chocolade bestaat er nog een hoop ander healthy lekkers en ik zou me af en toe wagen aan een keukenexperimentje.
Het plan sloeg aan. Het sloeg zelfs zo hard aan, dat die mini chocoladedetox plots evolueerde en mij veranderde in een soort tornado-opkuismachine! Alles moest eraan geloven. De inhoud van keukenkasten, frigo en diepvriezer, kleerkast, schoenenrek, het badkamerkastje, buitenberging, enz. Alles werd grondig geïnspecteerd, gesorteerd en opgeruimd. Meubels werden verschoven. Een wagen vol gerief belandde bij de kringloopwinkel, een andere wageninhoud kreeg als nieuwe bestemming containerpark. Er werden nog meer meubels verschoven.
Om evenwicht te behouden, maakte ik tussen al dat opruimen door tijd voor zelfverwenning. Ik trakteerde mijzelf op een grote bos bloemen, een lading kookboeken, een massagecursus en een foodprocessor. Ik noem het graag een investering in een gezondere versie van mijzelf 😄.
Dit hele chocoladeding verliep zo vlot! Easy peasy dacht ik. Zo'n projectjes zijn toch simpel!
Tot…
Die ene foto van versgebakken donuts mét blinkend chocoladelaagje ineens mijn netvlies raakte. Ik beeldde me in hoe ik die donut voorzichtig vastnam en alle chocolade er zachtjes van lekte. Ja, lekte. Lekker decadent. Mmm… Het kwaad was geschied.
Plots… Slenterde ik halfgekleed met een koffielepel (zelfgemaakte) pindakaas verward en treurend door het huis met mondhoeken die in de verkeerde richting plooiden. Van het ene op het andere moment van 😍 naar 😰. De laatste latjes wegen het zwaarst. Ik begreep er niets van. Het deed me nadenken over het woord 'verlangen'.
Verlangen, wegdromen en fantaseren kan inspireren. Je creëert een ideaal scenario, een soort droomwereld. Maar het is belangrijk altijd terug te keren naar het hier en nu. Doe je dat niet, dan blijf je steken in de illusie van het spel van verlangen. En dat spel houdt je weg van alles wat vlak voor je ligt. Geef je jezelf - en jouw geluk - in de handen van het verlangen, dan denk je plots dat je iets nodig hebt buiten jezelf om gelukkig te zijn.
Het gaat erom altijd dankbaar te blijven met wat is. Met alles wat je al hebt. Ook al gaan die verlangens nog zo diep. Het is telkens weer zoeken naar evenwicht tussen dromen en plannen maken en tegelijk tevreden zijn met wat je hebt.
Wat me het meest verraste? Dag 41. De dag dat ik terug chocolade mocht eten. 's Ochtends knabbelde ik twee stukjes raw chocolate weg. Bij wijze van minifeestje. Omdat het mocht. En weet je wat? Ik had er niet eens goesting in.
Het moet zijn dat het fijn vertoeven is in het nu!
De eerste dertig? Die vlogen voorbij!
De kunst is om je gedachten telkens een stapje voor te zijn. En dus had ik vooraf een kort gesprekje met mijn hersenen en maakte die kronkels duidelijk wat ik van plan was. Door je focus steeds terug te brengen naar wat je wél hebt, krijgt dat hoofd geen ruimte om te treuren en geklaag te creeëren. Naast chocolade bestaat er nog een hoop ander healthy lekkers en ik zou me af en toe wagen aan een keukenexperimentje.
Het plan sloeg aan. Het sloeg zelfs zo hard aan, dat die mini chocoladedetox plots evolueerde en mij veranderde in een soort tornado-opkuismachine! Alles moest eraan geloven. De inhoud van keukenkasten, frigo en diepvriezer, kleerkast, schoenenrek, het badkamerkastje, buitenberging, enz. Alles werd grondig geïnspecteerd, gesorteerd en opgeruimd. Meubels werden verschoven. Een wagen vol gerief belandde bij de kringloopwinkel, een andere wageninhoud kreeg als nieuwe bestemming containerpark. Er werden nog meer meubels verschoven.
Om evenwicht te behouden, maakte ik tussen al dat opruimen door tijd voor zelfverwenning. Ik trakteerde mijzelf op een grote bos bloemen, een lading kookboeken, een massagecursus en een foodprocessor. Ik noem het graag een investering in een gezondere versie van mijzelf 😄.
Dit hele chocoladeding verliep zo vlot! Easy peasy dacht ik. Zo'n projectjes zijn toch simpel!
Tot…
Die ene foto van versgebakken donuts mét blinkend chocoladelaagje ineens mijn netvlies raakte. Ik beeldde me in hoe ik die donut voorzichtig vastnam en alle chocolade er zachtjes van lekte. Ja, lekte. Lekker decadent. Mmm… Het kwaad was geschied.
Plots… Slenterde ik halfgekleed met een koffielepel (zelfgemaakte) pindakaas verward en treurend door het huis met mondhoeken die in de verkeerde richting plooiden. Van het ene op het andere moment van 😍 naar 😰. De laatste latjes wegen het zwaarst. Ik begreep er niets van. Het deed me nadenken over het woord 'verlangen'.
Verlangen, wegdromen en fantaseren kan inspireren. Je creëert een ideaal scenario, een soort droomwereld. Maar het is belangrijk altijd terug te keren naar het hier en nu. Doe je dat niet, dan blijf je steken in de illusie van het spel van verlangen. En dat spel houdt je weg van alles wat vlak voor je ligt. Geef je jezelf - en jouw geluk - in de handen van het verlangen, dan denk je plots dat je iets nodig hebt buiten jezelf om gelukkig te zijn.
Het gaat erom altijd dankbaar te blijven met wat is. Met alles wat je al hebt. Ook al gaan die verlangens nog zo diep. Het is telkens weer zoeken naar evenwicht tussen dromen en plannen maken en tegelijk tevreden zijn met wat je hebt.
Wat me het meest verraste? Dag 41. De dag dat ik terug chocolade mocht eten. 's Ochtends knabbelde ik twee stukjes raw chocolate weg. Bij wijze van minifeestje. Omdat het mocht. En weet je wat? Ik had er niet eens goesting in.
Het moet zijn dat het fijn vertoeven is in het nu!
 De nieuwe lading keukeninspiratie, jeej! |  Tijdens één van de opruimacties kwam ik deze tegen :-) |