In de war.
Chaotisch.
Niets kunnen beslissen, tot in het absurde toe.
Vorige week was het mij zo'n weekje. Ik was een hoopje chaos en besluiteloosheid. Mijn buitenkant leek rustig, als een rimpelloos meer. Niets aan de hand. Geen vuiltje aan de lucht. Maar innerlijk sloeg de wervelwind toe. 🌪
Na een lunchdate wandelde ik naar... euh... ergens. Doelloos. Of was er toch een doel? Wat zou ik nu weer doen? Zelfs het rijkelijke keuze-aanbod uit de straat ⬅️ links of rechts ➡️ overweldigde mij en werd plots een uitdaging. Neem ik nu links? Waar ga ik nu ook alweer naartoe? Ik neem links. Want dan passeer ik voorbij... Of neen. Toch rechts. Is dat niet korter? Maar korter naar waar dan? Het voelde alsof het dé belangrijkste keuzes van mijn leven waren en mijn hele toekomst ervan af hing. 😱
Daar stond ik. Alleen. Midden in Gent-centrum. Lichtelijk gek aan het worden van mijzelf. Toen...
Als een soort ✨hallelujah-moment✨ trok iets mijn aandacht. Een grote toegangspoort. Vol overgave stapte ik onze Sint-Baafskathedraal binnen. Niet bepaald mijn natuurlijke thuis, maar enkel iets impulsiefs kon me redden.
Ik besliste me volledig in het moment te storten en maakte er als een toerist in eigen stad een tourke.
Nieuwe design kerkstoelen.
Een late kerststal.
Het gastenboek.
Een kaarsje doen branden. 🕯
Even in het lokale liedjesboek neuzen.
En dan zag ik het. Het beeld. Het beeld dat mij alles terug in perspectief deed plaatsen.
Een beeld van een liggende man. Geen idee wie hij is, maar hij deed me denken aan een Westerse variant van een liggende boeddha.
De man zag er behoorlijk ontspannen uit. Hij lag relaxed en had duidelijk helemaal geen last van chaotische innerlijke wervelwinden. 😎
Toen drong het weer tot mij door. Dít zijn de momenten waarover het gaat. Als je de weg kwijt bent tussen links en rechts, als je even niet meer weet hoe je rechtdoor moet gaan, dan is er nog altijd de stilte. Je hoeft niets, gewoon stilstaan - of liggen - is voldoende.
Dat stukje innerlijke rust, die thuis, is een plek in onszelf. Of ik nu de straat links of rechts insla in Gent-centrum of in een Oosters exotisch land... De omgeving ziet er anders uit, maar de eindbestemming blijft gelijk. Die zit in ons. Diep in onszelf. Dat rustpunt ligt bij onze volle aandacht in het huidige moment.
Ik wandelde naar huis en installeerde mij op mijn yogamat. Liggend.
To do: ademen. Want soms is dat gewoon voldoende.
<3
Chaotisch.
Niets kunnen beslissen, tot in het absurde toe.
Vorige week was het mij zo'n weekje. Ik was een hoopje chaos en besluiteloosheid. Mijn buitenkant leek rustig, als een rimpelloos meer. Niets aan de hand. Geen vuiltje aan de lucht. Maar innerlijk sloeg de wervelwind toe. 🌪
Na een lunchdate wandelde ik naar... euh... ergens. Doelloos. Of was er toch een doel? Wat zou ik nu weer doen? Zelfs het rijkelijke keuze-aanbod uit de straat ⬅️ links of rechts ➡️ overweldigde mij en werd plots een uitdaging. Neem ik nu links? Waar ga ik nu ook alweer naartoe? Ik neem links. Want dan passeer ik voorbij... Of neen. Toch rechts. Is dat niet korter? Maar korter naar waar dan? Het voelde alsof het dé belangrijkste keuzes van mijn leven waren en mijn hele toekomst ervan af hing. 😱
Daar stond ik. Alleen. Midden in Gent-centrum. Lichtelijk gek aan het worden van mijzelf. Toen...
Als een soort ✨hallelujah-moment✨ trok iets mijn aandacht. Een grote toegangspoort. Vol overgave stapte ik onze Sint-Baafskathedraal binnen. Niet bepaald mijn natuurlijke thuis, maar enkel iets impulsiefs kon me redden.
Ik besliste me volledig in het moment te storten en maakte er als een toerist in eigen stad een tourke.
Nieuwe design kerkstoelen.
Een late kerststal.
Het gastenboek.
Een kaarsje doen branden. 🕯
Even in het lokale liedjesboek neuzen.
En dan zag ik het. Het beeld. Het beeld dat mij alles terug in perspectief deed plaatsen.
Een beeld van een liggende man. Geen idee wie hij is, maar hij deed me denken aan een Westerse variant van een liggende boeddha.
De man zag er behoorlijk ontspannen uit. Hij lag relaxed en had duidelijk helemaal geen last van chaotische innerlijke wervelwinden. 😎
Toen drong het weer tot mij door. Dít zijn de momenten waarover het gaat. Als je de weg kwijt bent tussen links en rechts, als je even niet meer weet hoe je rechtdoor moet gaan, dan is er nog altijd de stilte. Je hoeft niets, gewoon stilstaan - of liggen - is voldoende.
Dat stukje innerlijke rust, die thuis, is een plek in onszelf. Of ik nu de straat links of rechts insla in Gent-centrum of in een Oosters exotisch land... De omgeving ziet er anders uit, maar de eindbestemming blijft gelijk. Die zit in ons. Diep in onszelf. Dat rustpunt ligt bij onze volle aandacht in het huidige moment.
Ik wandelde naar huis en installeerde mij op mijn yogamat. Liggend.
To do: ademen. Want soms is dat gewoon voldoende.
<3
 | Zoiets. Ook met het hoofd nonchalant leunend in de hand. Maar dan met een mijter en een andere outfit aan. |
*Noot: deze blogpost werd niet opgevrolijkt met een foto van de Westerse liggende boeddha, door een fotoverbod in de hele Sint-Baafskathedraal :-(
Wil je het beeld van de liggende man in kwestie ook eens ervaren? Altijd welkom voor een bezoekje aan Gent! Hij ligt ongeveer... als je binnenkomt achter het altaar rechts. Wie zoekt die vindt! :-)
Wil je het beeld van de liggende man in kwestie ook eens ervaren? Altijd welkom voor een bezoekje aan Gent! Hij ligt ongeveer... als je binnenkomt achter het altaar rechts. Wie zoekt die vindt! :-)